آئین مستان

حرف دل من حرف دلای بی کسه

یه امام رضا دارم واسم بسه

میدونم صدام به آقام میرسه

یه امام رضا دارم واسم بسه

من همون کبوترم که جا نداشت

لونه حتی روی شاخه ها نداشت

هیچ نگاهی آب دونه ام نمی داد

مثل هر غریبه آشنا نداشت

حالا اما عمریه رو گنبدام

بچه ی محله ی امام رضام

دنیا بی صحن رواقش قفسه

یه امام رضا دارم برام بسه

حرف دل من حرف دلای بی کسه

یه امام رضا دارم برام بسه

دلم در هوای تو، شدم مبتلای تو

گذشته همه عمر من با دعای تو

تویی سرنوشت من / حریمت بهشت من

بود آرزویم شوم خاک پای تو

چه شوری، عجب نوایی / عجب صحن دلگشایی

عجب گنبد طلائی / فدای آستانتان

چه لطفی، چه زائرایی / چه عشقی، چه خادمایی

عجب حالت دعایی / میان هر رواقتان

رئوف غفور جواد الکریم / هو الحق هو الهی عزیز الرحیم

علی علی علی عظیم

یا علی ابن موسی الرضا المرتضی

دلم بی قرار تو، منم ریزه خوار تو

همین اعتبارم شدم هم جوار تو

تو دار و ندار من / مهِ من نگار من

بیاید که روزی بمیرم کنار تو

برایم همه امیدی / مرا با بدی خریدی

به داد دلم رسیدی / فدای لطف بی حدت

من عبدم تویی امیرم / تو شاهنشه شهیدم

دعا کن که من بمیرم / به عشق صحن و مرقدت

سلام علی ساکن ارض طوس / حبیب طبیب انیس انوس

و نور علی نور شمس الشموس

رئوف غفور جواد الکریم / هو الحق هو الهی عزیز الرحیم

علی علی علی عظیم

یا علی ابن موسی الرضا المرتضی

خواستم تا شبی قلم بزنم / خط سرخی بروی غم بزنم

خواستم تا به یاری خورشید / در سیاهی شب قدم بزنم

تا که مخلوط عشق و عقلم را / باز از نو دوباره هم بزنم

مثل هر بار عشق آمد و من / لاجرم حرف از دلم بزنم

حرف دل، حرف عشق، حرف رضاست / باید از شاه طوس دم بزنم

می پرم تا به ماورا برسم / به حریمی پر از خدا برسم

باز امشب حرم چراغان است / در و دیوار ریسه بندان است

ابرها را ببین که آمده اند / باز وقت نزول باران است

ظاهرا باز کعبه می سازند / قبله گاهی که در خراسان است

آسمان با ستاره و ماهش / در زمین مدینه مهمان است

جبرئیل از بهشت آمده و / روی دستش گلاب و قرآن است

نجمه او را بغل گرفته ببین / لبش امشب چقدر خندان است

چون نسیم بهار آمده ای / چقدر باوقار آمده ای

از تنت بوی یاس می آید / ز كدامین دیار آمده ای

گفته بودی مدینه گریه كنند / با دلی بی قرار آمده ای

از دل زائران خسته ی خود / تا بشویی غبار آمده ای

كرده ای پهن دام عشقت را / آخر اینجا چه كار آمده ای

فكر كردی دلم اسیرت نیست / كه به قصد شكار آمده ای

من از اول كبوترت بودم / جَلد صحن مُنورت بودم

هر زمان غصه ای عذابم داد / نام تو بردم و شدم دلشاد

میهمان نه که خانه زاد توام / خاکبوس قدیم گوهر شاد

حرم تو فقط خراسان نیست / دل من هم شده رضا آباد

آمدم تا که حرفهایم را / بزنم با تو، هر چه باداباد

چشم در چشم حلقه های ضریح / دست در دست پنجره فولاد

با دلی غرق خواهش آمده ام / قسمت می دهم به جان جواد

کربلای مرا هم امضا کن

من ندیدم که کریمی به کرم فکر کند

به چه مقدار به زائر بدهم فکر کند

از شما خواستن عشق است ضرر خواهد کرد

هر که در وقت گدایی به رقم فکر کند

بهتر این است که زائر اگر آمد به حرم

دو قدم عشق بورزد سه قدم فکر کند

به کف صحن، به گنبد، به غم گوهرشاد

زیر این قبه به هستی به عدم فکر کند

به دو گلدسته، دو تا ساق، به دوش گنبد

به رواقی که شده پیش تو خم فکر کند

به چرا سال گذشته دو سه بار و امسال

فقط این بار، به این قسمت کم فکر کند

به خودش، نه به کسانی که به یادش آمد

چون که در آینه کاری حرم فکر کند

موقع دست به سینه شدن و عرض سلام

کربلایی شده هرکس به علم فکر کند

چون که از باب جواد تو کسی داخل شد

خنده داراست که دیگر به قسم فکر کند

دیر وقتی ست که تا در حرمت دم بدهد

جای دم، حضرت عیسی به دو دم فکر کند

بهترین نوع زیارت شده اینکه امشب

هم کسی گریه کند پبش تو هم فکر کند

ساعات طوفان، وقت جزر و مد رسیده / نبضم چه محکم میزند تا صد رسیده

آیا قبولم میکند یا نه؟ ولی نه / اصلا چرا این فکرهای بد رسیده

اینجا تمام مهربانی مال آقاست / اینجا مگر بر سینه دست رد رسیده

سوت قطار آمد،کسی در پشت در گفت / ای جانمی جان اول مشهد رسیده

از کوچه قلبم تا حرم یکباره پر زد / رد پرم تا پرچم گنبد رسیده

طوفان عشقت شست و شو داده دلم را / چشم رئوفت آبرو داده دلم را

آنانكه عاشقند به دنبال دلبرند / هر جا که می روند تعلق نمی برند

از آنچه كه وبال ببینند خالی اند / عشاق روزگار سبكبال می پرند

پرواز می كنند به هر جا كه جلوه ای است / گاهی ملائكند و گاهی كبوترند

دل را به دست هركس و ناكس نمی دهند / دل داده قدیمی آل پیمبرند

آنان كه عاشق علی و فاطمه شدند / مدیون خانواده موسی بن جعفرند

ما عاشقیم شیعه زهرا و حیدریم / ما شیعیان كشور موسی بن جعفریم

آدم بدون مهر تو انسان نمی شود / سلمان بدون عشق مسلمان نمی شود

آن گردنی که تیغ تو را بوسه می زند / سوگند می خوریم پشیمان نمی شود

وقتی کبوتران حریمت، گرسنه اند / گندم برای سفره ما، نان نمی شود

باید هزار قرن، حکومت کنی مرا / سلطان چند روزه، که سلطان نمی شود

تو خوب جایی آمده ای سروری کنی / هر رعیتی که رعیت ایران نمی شود

ای در هراس روز قیامت پناه من

ای آشنای اشک من و سوز و آه من

دل پیش تو بهانه ی غربت نمی کند

ای دلبر همیشگی و دلبخواه من

از بنده زادگان توأم ثامن الحجج

بیجا نگفته ام که تو باشی اله من

با تو چه زود ناز مرا می خرد خدا

ای تا حریم قرب خدا شاهراه من

ناراضی از کنار تو هرگز نرفته ام

نومید کی شود ز عطایت نگاه من

من در حریم قدس تو تطهیر می شوم

می ریزد از دعای تو بار گناه من

گفتی برای دیدن من زود می رسی

ای انتظار لحظه ی مرگم گواه من

اینجا مدینه، مکه، نجف یا که کربلاست

اینجا بهشت روی زمین جنت الرّضاست